തോറ്റു തോറ്റു തൊപ്പിയിട്ടു

ചിലപ്പോള്‍ പറഞ്ഞുപോവാറുണ്ട്.. തോറ്റു തോറ്റു, തൊപ്പിയിട്ടു എന്നല്ല തോറ്റു തോറ്റു തൊപ്പിയിട്ടു തൊപ്പിയിട്ടു തോറ്റെന്ന്.

എന്റെ പൊന്നു ചങ്ങാതിമാരേ, ഞാനിപ്പോളത്തരം ഒരവസ്ഥയിലാ. ഒരു ഉപകാരം ചെയ്യാന്‍ പോയതിനു് കിട്ടിയ ശിക്ഷ. പാവം തോന്നി ഒരമ്മയേയും മകളേയും സഹായിച്ചു എന്ന കുറ്റത്തിനു് ഇത്രേം വലിയ ശിക്ഷയോ ഭഗവാനേ?

ഒരുപാട് കാലമായി നാട്ടിലില്ലാത്ത ഒരു അമ്മയും മോളും വന്നു. അവര്‍ക്കു് കൂടി അവകാശപ്പെട്ട സ്വത്തു് ആ അമ്മയുടെ സഹോദരന്റെ ഭാര്യ (സഹോദരന്‍ മരിച്ചുപോയി) ഇവര്‍ക്കു് കൊടുക്കാതെ ആ അമ്മയെ പറഞ്ഞു പറ്റിച്ചു കൈക്കലാക്കിയിരിക്കുന്നു( എന്നവര്‍ പറയുന്നു). അതൊരു വലിയ കഥ, അതു പിന്നെ. ആദ്യം എന്റെ കഥ.

ആ സ്വത്തിന്റെ കാര്യത്തിനാ അവരിപ്പോള്‍ വന്നിരിക്കുന്നതു്, ചെന്നൈയില്‍ നിന്നു്. ആധാരം കണ്ടിട്ടുണ്ടെന്നല്ലാതെ ഇതിനെപ്പറ്റി യാതൊന്നും അറിയാത്ത ഞാന്‍ ഈ രംഗത്തു പ്രവര്‍ത്തിക്കുന്ന ഒരു സുഹൃത്തിനെ (കോടികളുടെ കച്ചവടം മാത്രം നടത്തുന്ന  അദ്ദേഹം- അതു് സ്വയം പറയുന്നതാണെങ്കിലും, കുറച്ചൊക്കെ സത്യമുണ്ട്- ഇവര്‍ക്കു കൂട്ടിമുട്ടിച്ചു കൊടുത്തു് പറ്റുമെങ്കില്‍ ഒന്നു സഹായിക്കാന്‍ പറഞ്ഞു. അവിടെ തുടങ്ങുന്നു, എന്റെ കഷ്ടകാലം.

ബുധനാഴ്ചയാണവര്‍  ‍ വന്നതു്. അമ്മ (70), മകള്‍ (40), മകന്‍ (11/12). താമസം അപ്പുറത്തെ വീട്ടില്‍, എന്നു വച്ചാല്‍ ബാഗ് വക്കലും ഉറങ്ങലും.   അവരുടെ കൂടിയാലോചനകള്‍  ചര്‍ച്ചകള്‍, അവരെ കാണാന്‍ വരുന്നവര്‍,   ‍  എല്ലാം ഇവിടെ തന്നെ.

വന്നതു വൈകീട്ട്‌, അന്നൊന്നും നടന്നില്ല. പിറ്റേന്നു് ഹര്‍ത്താല്‍, അന്നും നടന്നില്ല. ഇന്നലെ റജിസ്റ്ററാഫീസില്‍ പോയി ആവശ്യമുള്ള ഒരു രേഖ കിട്ടി (ഡ്യൂപ്ലിക്കേറ്റ് ആധാരമോ അങ്ങിനെ എന്തോ).ഇന്നു് രണ്ടാം ശനിയാഴ്ച, നാളെ ഞായറാഴ്ച. ഇനി എന്തെങ്കിലും നടക്കണമെങ്കില്‍ തിങ്കളാഴ്ച്ച ആവണം. എന്തെങ്കിലും ഒന്ന്‌ ആയിട്ടേ അവര്‍ക്കു് പോകാന്‍ പറ്റൂ എന്നു്.

ആ പയ്യന്‍, അവനാണെങ്കില്‍ ഈ നെല്ലായില്‍ വച്ചു് എന്റെ വീട് മാത്രമേ ഇഷ്ടായിട്ടുള്ളൂ. അവന്റെ  ചില അതിക്രമങ്ങള്‍:

പോളണ്ടില്‍ നിന്നു കൊണ്ടുവന്ന മിനു മിനാ മിന്നണ ഒരു വാള്‍.  വന്ന ഉടനേ കക്ഷി അതു കയ്യിലെടുത്തു. മമ്മുട്ടി ഇന്‍ വടക്കന്‍ വീരഗാഥ – ‍സ്റ്റൈലില്‍  അങ്കവും തുടങ്ങി. ഓരോ വെട്ടും കൊള്ളുന്നതു് കിറുകൃത്യം എന്റെ ചങ്കില്‍.  നല്ല വാക്കു് പറഞ്ഞതു വാങ്ങി വച്ച് കുറച്ചു കഴിഞ്ഞു ഞാന്‍ നോക്കുമ്പോഴുണ്ടതാ‍, എഗൈന്‍ ഇന്‍ മമ്മൂട്ടി സ്റ്റൈല്‍, വാള്‍ ഉറയിലിടുന്നപോലെ പാന്റിന്റെ ഉള്ളില്‍ തിരുകി പുറത്തേക്കു കടക്കുന്നു. അമ്മക്കിതു കണ്ടിട്ടും ഞാനൊന്നുമറിഞ്ഞില്ലേ രാമനാരായണാ, എന്ന മട്ടു്.

മൊബൈല്‍,  കമ്പ്യൂട്ടര്‍, ഫോണ്‍, കാമറ, ഇത്യാദി സ്ഥാവരജംഗമ സ്വത്തുക്കളില്‍ അവന്‍ കൈ വക്കാത്തതായൊന്നുമില്ല ഈ വീട്ടിലിനി ബാക്കി. (ഒന്നും സൂക്ഷിച്ചു ഭംഗിയായി എടുത്തുവക്കുന്ന ശിലം ഈ വീട്ടില്‍  പിന്നെ പണ്ടേ ഇല്ലല്ലോ). ഞാന്‍ ശരിക്കും തോറ്റു.

ഇനി അമ്മ, മൊബൈലില്‍ ഇന്നു രാവിലെ ചാര്‍ജ് കഴിഞ്ഞു,  ചാര്‍ജര്‍ കൊണ്ടുവന്നിട്ടില്ല, ഒരു spare mobile വേണം. ഇവിടെയോ, അസ്സലായി.  ഇവിടത്തെ കാര്യം തന്നെ പൊത്തും പിടിയുമാണ് എന്നിട്ടല്ലേ  spare. എന്റെ മൊബൈല്‍ ഉപയോഗിച്ചോളൂ എന്നു പറയാന്‍ പുറപ്പെട്ട എന്നോട്, എന്റെ ബുദ്ധി (പിന്‍ബുദ്ധി എന്നൊക്കെ നമ്മളെ കൊച്ചാക്കാന്‍ പറയുന്നതല്ലേ) ഓടി വന്നു് പറഞ്ഞു,  വേണ്ട എഴുത്തുകാരി, അതു നിനക്കു് പാരയാവും, എന്നു്. വിളി മുഴുവന്‍ ചെന്നൈയിലേക്കാണേയ്. ഈ മാസം ഒരു തരത്തില്‍ പിടിച്ചു നിര്‍ത്തിയിരിക്കയാ.‍ So,  സിം ഊരി വച്ചിട്ടു് അതും കൊടുത്തു.

ഇനി അമ്മൂമ്മ- ഇന്നു രാവിലെ വന്നിട്ടു പറയുന്നു, അവന്‍ ഉറങ്ങുന്നു, ഞങ്ങള്‍ ഒരു സ്ഥലം വരെ- എന്നു വച്ചാല്‍ ഒരു പഴയ പരിചയക്കാരിയുടെ വീട്ടില്‍ – പോകുന്നു.(അവിടെ അപ്പോയിന്റ്മെന്റ് എടുത്തിരിക്കയല്ലേ, കൃത്യ സമയത്ത് എത്താതെ പറ്റില്ലല്ലോ, മോന്‍ എണീക്കുന്നതു വരെ കാത്തിരിക്കാന്‍ പറ്റ്വോ?).‍  അവന്‍ എണീറ്റാല്‍ ഇങ്ങോട്ടു വരാന്‍ പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്‌ അവനു് നീ ആ കാര്‍ട്ടൂണ്‍ വച്ചു കൊടുത്താല്‍ മതി, അവനവിടെ ഇരുന്നോളും,

(ഉവ്വുവ്വ് അതു് ഇന്നലെ ഞാന്‍ കുറേ കണ്ടു,കണ്ടു!!)

ചുരുക്കത്തില്‍  ഈ മൂന്നാലു ദിവസമായിട്ടു ജീവിതം തന്നെ കൈമോശം വന്ന പോലെ. പത്രം വായനയില്ല, മൊബൈല്‍ ഇല്ല, കമ്പ്യൂട്ടര്‍ ഇല്ല, ടി വി ഇല്ല,  (അതു് പിന്നെ ഞാന്‍ അവനു് സ്വന്തമായി കൊടുത്തു)!  രാത്രി 10 മണി ആവണം എന്റെ വീട് ഒന്നു് എന്റേതായി കിട്ടാന്‍.‍.  Food supply  ഞാനല്ല, അത്രയും ആശ്വാസം.

ഇനി തിങ്കളാഴ്ചയെങ്കിലും അവരുടെ കാര്യങ്ങള്‍ ശരിയാവണേ എന്നാണെന്റെ പ്രാര്‍ഥന. ഇതു ശരിയായി ഒരു ലക്ഷം രൂപയെങ്കിലുമില്ലാതെ ചെന്നൈയിലേക്കു്, ഭര്‍ത്താവിന്റെ വീട്ടിലേക്കു് പോകാന്‍ പറ്റില്ലത്രേ.

ഇനി അതും ഞാന്‍ സംഘടിപ്പിച്ചു കൊടുക്കേണ്ടിവരുമോ ആവോ! എനിക്കു വേറെ മാര്‍ഗ്ഗമൊന്നൂല്യാട്ടോ നിങ്ങളൊക്കെയല്ലാതെ. എല്ലാ‍ അസൌകര്യങ്ങളും മാറ്റിവച്ചു് ഞാന്‍ വരും ബ്ലോഗ് മീറ്റിനു് ഒരു ബക്കറ്റും കൊണ്ടു്. ആരും വെറും കൈയോടെ വരല്ലേ.

 

എഴുത്തുകാരി.