കഥയുടെ മറുപുറം

മാന്യമഹാജനങ്ങളെ (അല്ലെങ്കില്‍ അത്രക്കൊന്നും വേണ്ടാ) മാന്യസുഹൃത്തുക്കളേ (അതു മതി), നിങ്ങളുടെ ശ്രദ്ധ ഞാന്‍ ക്ഷണിക്കുന്നു, എന്റെ കഴിഞ്ഞ പോസ്റ്റിലേക്കു്. എന്തുകൊണ്ടെന്നാല്‍ അതിന്റെ തുടര്‍ച്ചയാണിതു്. എന്നാലും അവിടെ പോയി നോക്കാനൊന്നും ആരും മിനക്കെടണ്ട. ഇതു വായിച്ചാല്‍ തന്നെ ധാരാളം.

കഥ  ഇതുവരെ. ഒരു അമ്മയും മകളും അവരുടെ മകനും അവരുടെ കുറച്ചു ഭൂമിയുടെ കാര്യത്തിനായി ചെന്നൈയില്‍ നിന്നു വരുന്നു. ഇതും ഇനി പറയാന്‍ പോകുന്നതും‍ കഥയല്ലാട്ടോ, വെള്ളം ചേര്‍ക്കാത്ത സത്യം. പേരുകള്‍ മാത്രം സാങ്കല്പികം.

അമ്മ – പാര്‍വ്വതി ചേച്ചി. മകള്‍ –രാജി. അവരുടെ മകന്‍ – ദിനേഷു്. ഇനിയാണ് മെയിന്‍ കഥാപാത്രം. പാര്‍വ്വതി ചേച്ചിയുടെ മരിച്ചുപോയ  സഹോദരന്റെ ഭാര്യ – ലത. ‍  ഇനി തുടര്‍ന്നു വായിക്കുക:-

പാര്‍വതി ചേച്ചിയുടെ മരിച്ചുപോയ സഹോദരന്റെ ഭാര്യ, ആ ചേച്ചിക്കു കൂടി അവകശപ്പെട്ട 15  സെന്റില്‍ 10 സെന്റ് തട്ടിയെടുത്തു. ഒരു സൌജന്യം പോലെ 5 സെന്റ് കൊടുത്തു.സ ഹോദരന്‍ മരിച്ചിട്ടും ആ ചേച്ചി കുറേക്കാലം അനിയന്റെ ഭാര്യയുടെ കൂടെയായിരുന്നു. അന്നവര്‍ ഈ പാവം പാര്‍വതി ചേച്ചിയെ പറഞ്ഞ് പറ്റിച്ചു‍ എല്ലാം അവരുടെ പേരിലാക്കി. ദേഹോപദ്രവം വരെ നടത്തിയിട്ടുണ്ടെന്നു്. ഇപ്പഴാ അവരിതൊക്കെ പറയുന്നതു്. ‍ആധാരമെല്ലാം ഒപ്പിട്ടു കഴിഞ്ഞപ്പോല്‍ മകളുടെ അടുത്തു കൊണ്ടാക്കി. മകളുടെ ഭര്‍ത്താവിന്റെ വീട്ടിലെ സ്ഥിതിയും അത്ര സുഖമല്ല.(അതു വേറെ കഥ). അതുകൊണ്ട് എങ്ങനെയെങ്കിലും ഈ വസ്തു വിറ്റുപോയിട്ട്‌ എന്തോ ഒരു പ്രശ്നം തീര്‍ക്കാനായിരുന്നു. ഈ അമ്മക്കും മകള്‍ക്കും ആരുമില്ല. മകളുടെ ഭര്‍ത്താവും വീട്ടുകാരും‍ കുറ്റപ്പെടുത്താനല്ലാതെ ഉപകാരത്തിനില്ല.

സന്ധ്യക്കു് അമ്പലമുറ്റത്തു്, ഇടവഴിയില്‍, എന്തിനു് നാലാളു കൂടുന്നിടത്തൊക്കെ ഒരാഴ്ച്ചയായി ചര്‍ച്ച ഇതു തന്നെയായിരുന്നു.പാര്‍വ്വതി എന്തിനാ ഇങ്ങിനെ ഒപ്പിട്ടു കൊടുത്തതു്, അവള്‍ക്ക് ഒപ്പിടുന്നതിനു മുന്‍പ്‌ നമ്മളോടൊരു വാക്കു് ചോദിക്കായിരുന്നില്ലേ, ഈ നെല്ലായില്‍ വന്നാല്‍ എവിടെ വേണെങ്കില്‍ അവള്‍ക്കു താമസിച്ചൂടേ, (അതു ഞാന്‍ കണ്ടു,  ആ മകള്‍ ഒരു ദിവസം കരഞ്ഞിട്ടാണെന്നോട് ചോദിച്ചതു്, ചേച്ചി ഇനി എനിക്കു് ഇവിടെ നിന്നു ചോറ് തരുമോ എന്നു്.പിന്നെ അവര്‍ പോകുന്നതുവരെ മോളും അവരുടെ മകനും  ഇവിടെ തന്നെയാ ഭക്ഷണം കഴിച്ചതു്!)ഒന്നു ഫോണ്‍ ചെയ്താല്‍ പോരേ,, അവളൊരു(ലത) പെണ്ണാണോ ഇതിനൊക്കെ അവള്‍ അനുഭവിക്കും.അങ്ങനെ പോകുന്നു.

നാട്ടിലില്ലാത്തവര്‍ ഫോണില്‍ വിവരങ്ങള്‍ തിരക്കുന്നു. മറ്റൊരു വശത്തു ഉപദേശങ്ങളുടെ പെരുമഴ. നിനക്കു കിട്ടിയാലും നിന്റെ കാലശേഷമേ മകള്‍ക്കു കൊടുക്കാവൂ, അവള്‍ നിന്നെ നോക്കുമെന്നെന്താണുറപ്പു്. ഇവിടെ ഇപ്പോ ഇത്ര വിലയുണ്ട്, അത്ര വിലയുണ്ട്, നീ അതില്‍ കുറഞ്ഞൊന്നും കൊടുക്കരുതു്……..

ചര്‍ച്ചകള്‍ക്കും ഉപദേശങ്ങള്‍ക്കും ഒരു ക്ഷാമവുമുണ്ടായില്ല. ഇപ്പോള്‍ അവരുടെ പ്രശ്നം എങ്ങിനെ പരിഹരിക്കാം എന്നു മാത്രം ആരും പറഞ്ഞില്ല.

കഴിഞ്ഞ പോസ്റ്റില്‍ ഞാന്‍ പറഞ്ഞിരുന്നു, അവര്‍ക്കു കാശും ഞാന്‍ സംഘടിപ്പിച്ചു കൊടുക്കേണ്ടി വരുമോ എന്നു്.അറം പറ്റിയതാണോന്നറിയില്ല, അവസാനം ആ സ്ഥലം എന്റെ തലയില്‍ വന്നു വീണു. എനിക്കതു വാങ്ങിയിട്ടൊരാവശ്യവും ഇല്ല, തല്‍ക്കാലം സ്ഥലം വാങ്ങാന്‍, ഉദ്ദേശവും ഇല്ലാ. ആ സ്ഥലത്തിനോട് പണ്ടുമുതലേ ഒരു ഇഷ്ടക്കുറവും. അമ്മയുള്ളപ്പഴേ പറഞ്ഞിരുന്നതാണു്, ആ വീട്ടില്‍ ഒരു സന്തോഷം/ഐശ്വര്യം, ഇതൊന്നും ഒരിക്കലും ‍ കണ്ടിട്ടില്ലെന്നു്. എന്റെ ഓര്‍മ്മയിലും ഇല്ല.എന്നാലും അവരെയൊന്നു് രകഷിക്കണം എന്നു തോന്നി. ആ സ്ഥലത്തിന്റെ ചീത്തത്തം അതു ഒരു നല്ല കാര്യത്തിനാണല്ലോ എന്നതുകൊണ്ട് കോമ്പന്‍സേറ്റ് ചെയ്തോളും എന്നു സ്വയം പറഞ്ഞു‍ വിശ്വസിപ്പിച്ചു. വീടിന്റെ അടുത്തല്ലേ, ഒരു square  plot  അതവിടെ കിടന്നോട്ടെ, അതിനു് ഭക്ഷണമൊന്നും കൊടുക്കണ്ടല്ലോ, എന്നൊക്കെ കരുതി.തിങ്കളാഴ്ച തീരുമാനമെടുത്ത് ബുധനാഴച തീറും കഴിഞ്ഞു അവര്‍ കാശും കൊണ്ട് പൊയ്ക്കോട്ടെ എന്നു തീരുമാനിച്ചു. 

വില്ലേജുകാര്‍  സ്ഥലം അളക്കാന്‍ വന്നപ്പോഴും.  മേല്‍ പറഞ്ഞ സഹോദര ഭാര്യ പ്രശ്നമുണ്ടാക്കി, square കൊടുത്താല്‍‍ സ്വന്തം ഭൂമി പിന്നീട് വില്‍ക്കാന്‍ ബുദ്ധിമുട്ടാവും എന്ന കാരണം പറഞ്ഞു്. ചുരുക്കത്തില്‍ square plot അല്ലാതായി. അതും പോട്ടേന്നു വച്ചു.

പക്ഷേ ബുദ്ധിമുട്ടിയിട്ടൊരു കാര്യവും ഉണ്ടായില്ല. അവസാന നിമിഷത്തില്‍ അനിയന്റെ ഭാര്യ പുതിയ ഒരു തടസ്സവും പറഞ്ഞു റ്ജിസ്റ്റ്രഫീസില്‍ ഒരു പരാതി കൊടുത്തു. അവര്‍ ഇനിയും പ്രശ്നമുണ്ടാക്കുമെന്നൊക്കെ പറഞ്ഞു്. അപ്പോള്‍ ഞാന്‍ തീരുമാനിച്ചു. ഇനി നമുക്കിതു വേണ്ടാ എന്ന്. കയ്യിലിരിക്കുന്ന കാശു കൊടുത്തു് കടിക്കണ പട്ടിയെ വാങ്ങണോ? തുടക്കത്തിലേ തടസ്സം. ഞാനിതു വാങ്ങാതിരിക്കാന്‍ ദൈവം ഒരു സിഗ്നല്‍ തന്നതാണോന്നു പോലും തോന്നി എനിക്കു്.

എനിക്കു കുറച്ചു കാശ് നഷ്ടം വന്നു,  കുറച്ചു ഡെപ്പോസിറ്റുകള്‍ കാലാവധി ആവാതെ ക്ലോസ് ചെയ്തപ്പോള്‍, ലോക്കറിലുള്ള സ്വര്‍ണ്ണമെടുത്തു പണയം വച്ചപ്പോള്‍ (ഡെപ്പോസിറ്റ് ക്ലോസ് ചെയ്യുന്നതിനേക്കാള്‍ ലാഭമല്ലേ കാര്‍ഷികാവശ്യത്തിനു പണയം വക്കുന്നതു് എന്ന അതിബുദ്ധി). കുറേ നടന്നു. ഒരു ദിവസം പണം സംഘടിപ്പിക്കാന്‍, പിറ്റേന്നു അത് തിരിച്ചു ബാങ്കില്‍ തന്നെ കൊണ്ട്ടെത്തിക്കാനും.

ഇന്നലെ അവര്‍ പോയി.

ഇത്ര ശ്രമിച്ചിട്ടും ഒന്നും നടന്നില്ലല്ലോ എന്ന സങ്കടം മാത്രം ബാക്കി. ഞാന്‍ ആ കുട്ടിയേയും അറിയാതെ ഇഷ്ടപ്പെട്ടു തുടങ്ങിയിരുന്നു.ഫ്രിഡ്ജില്‍  വച്ചിരുന്ന    ചോക്ലേറ്റ് ആരും  അറിയാതെ സൂത്രത്തില്‍ അവന്‍ അടിച്ചു മാറ്റുന്നുണ്ടായിരുന്നു.  ഞാന്‍ കണ്ടിട്ടും കണ്ടില്ലെന്നു വച്ചു. പോകാന്‍‍    നേരത്തു   കുറച്ചു് അവനു് കൊടുത്തയക്കുകയും ചെയ്തു. ഇപ്പോള്‍ അവന്‍ പോയിട്ടും അവന്‍ ആ ദിവാനില്‍ കിടന്നു ടി വി കാണുന്നതുപോലെ.. കഴിഞ്ഞ പോസ്റ്റില്‍ ഒരു സുഹൃത്തു (അനുരൂപ്) കമെന്റിയിരുന്നപോലെ അവന്‍  പോയിക്കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ ഒരു ശൂന്യത. 

അവിടെ എത്തിയിട്ടവള്‍ വിളിച്ചിരുന്നു എത്തി എന്നറിയിക്കാന്‍. അങ്ങോട്ടു വിളിക്കണമെന്നുണ്ടായിരുന്നു പക്ഷേ സുഖകരമല്ലാത്തതായിരിക്കും കേള്‍‍ക്കേണ്ടി വരുക എന്നു തോന്നുന്നതുകൊണ്ട് എനിക്കവളെ വിളിക്കാന്‍ തോന്നുന്നില്ല.

ഒരാഴ്ച്ച താമസിച്ചു്, അവരുടെ വേദന‍ എന്റേയും കൂടി വേദനയാക്കി  തിരിച്ചുപോയി അവര്‍. എനിക്കൊന്നു സഹായിക്കാന്‍ പോലും കഴിയാതെ.

എഴുത്തുകാരി.