എന്റെ കഥ

തെളിഞ്ഞ പകല്‍. രാത്രി പെയ്ത മഴയില്‍ കുളിച്ചുനില്‍ക്കുന്ന പ്രകൃതി. രണ്ടുമൂന്നു ദിവസമായി പുറത്തുവരാതിരുന്ന സൂര്യന്‍ പതുക്കെ എത്തിനോക്കുന്നു. ചെറിയ ഒരു കാറ്റുമുണ്ട്‌. ആകപ്പാടെ ഒരു സുഖം.

എനിക്കിവിടെ നിന്നാല്‍ എല്ലാം കാണാം.  വെള്ളം നിറഞ്ഞൊഴുകുന്ന പുഴ, തലയെടുപ്പോടെ നില്‍ക്കുന്ന ക്ഷേത്രത്തിലെ കൊടിമരം, കുളിച്ചു തൊഴാന്‍ പോകുന്നവര്‍, അമ്പലമുറ്റത്ത്  ആ വെളുപ്പാന്‍ കാലത്തും, കര്‍ക്കിടകമാസത്തിലെ  പരിപാടികള്‍  എങ്ങനെ കേമമാക്കാം എന്നാലോചിക്കുന്ന അവൈലബിള്‍  കമ്മിറ്റി മെമ്പേഴ്സ് (കഴിഞ്ഞ വര്‍ഷത്തേക്കാള്‍ കേമായില്ലെങ്കില്‍  പഴയ കമ്മിറ്റിക്കാരുടെ മുഖത്തു് എങ്ങിനെ നോക്കും പിന്നെ ജീവിച്ചിരുന്നിട്ട് കാര്യമുണ്ടോ?),  കിട്ടിയ ഇത്തിരി നേരം കൊണ്ട് നാട്ടുവിശേഷങ്ങള്‍ കൈമാറുന്നവര്‍/പരദൂഷണം പറയുന്നവര്‍.

അങ്ങനെ രാവിലത്തെ തിരക്കുകള്‍ കഴിഞ്ഞു് ഇടവഴിയൊന്നു ശാന്തമായി. കിളികളും അണ്ണാരക്കണ്ണന്മാരും എത്തിത്തുടങ്ങി.  ഇനി അവരുമായിട്ടാവാം അല്പം  കുശലം.

അല്ലാ, പരിചയമില്ലാത്ത ആരൊക്കെയോ വരുന്നുണ്ടല്ലോ. അവരിങ്ങോട്ടാണല്ലോ. എന്തിനാ എന്റടുത്തേക്കു് വരുന്നതു്? മഴു, വെട്ടുകത്തി, വാള്‍ ,  ഇത്യാദി മാരകായുധങ്ങളുമായിട്ടാണു് വരവു്. എനിക്കെന്തോ ഒരു പന്തികേട് തോന്നുന്നു. അതെ, അതു തന്നെ. ഇനി ഒന്നും പറയാനുള്ള ശേഷിയില്ലെനിക്കു്. ‍‍

ദുഷ്ടന്മാര്‍, വാളിനും കത്തിക്കും മൂര്‍ച്ച കൂട്ടുന്നു.

 

ഒരു പേടിയുമില്ലേ ഇവനൊന്നും, കേറിവരുന്നതു കണ്ടില്ലേ?

മാനം മുട്ടെ നില്‍ക്കുന്നു  എന്ന ഒരു അഹങ്കാരമായിരുന്നില്ലേ എനിക്കു്?

എത്ര വര്‍ഷം  കൊണ്ട്‌ ഞാനുണ്ടാക്കിയെടുത്തതായിരുന്നു, ഇതൊക്കെ..

ഒരു നിമിഷം കൊണ്ട് കഴിഞ്ഞില്ലേ......

ഇനി ഇതുമാത്രമായിട്ടെന്തിനാ, വേണ്ടാ, ...............

എല്ലാരും പോകുന്നു, ഈ ഞാനും പോകുന്നു........

എങ്ങോട്ടെന്നറിയില്ലല്ലോ, യാത്ര എങ്ങോട്ടെന്നറിയില്ലല്ലോ.....

ഇല്ല, എനിക്കു് സങ്കടമില്ല, തെല്ലൊരഹങ്കാരമായിരുന്നില്ലേ എനിക്കു്, മാനം മുട്ടെ ഉയര്‍ന്നപ്പോള്‍, ഓടിട്ട വീടിന്റെ മുകളിലേക്കു് വരെ പടര്‍ന്നു നിന്നപ്പോള്‍. ലോകം കീഴടക്കിയപോലെ. എനിക്കോര്‍ക്കാന്‍ വയ്യ, വലിയൊരു കാറ്റു വന്നാല്‍, എനിക്കു  പിടിച്ചുനില്‍ക്കാന്‍ കഴിയാതെ വന്നാല്‍, എല്ലാര്‍ക്കും  ഒരു പേടിസ്വപ്നമായിട്ടു്, വേണ്ടാ.... ‍    ‍

സാരമില്ല, എനിക്കൊരു പകരക്കാരിയെ നിര്‍ത്തിയിട്ടാണല്ലോ ഞാന്‍ പോകുന്നതു്.

എഴുത്തുകാരി.