എന്താ ഞാന്‍ ഇങ്ങനെ!

ലക്ഷ്മി, അവളെന്റെ കൂട്ടുകാരിയാണ്.

ഞാന്‍ പറഞ്ഞിട്ടുണ്ടല്ലൊ, ഞങ്ങളിവിടെ ഒരു ചെറിയ ഒരു സംഘം ഉണ്ട്‌, കുടുംബശ്രീ അല്ല, അയല്‍ക്കൂട്ടമല്ല,ഒരു ചെറിയ ഒരു പരദൂഷണ കമ്മിറ്റി എന്നു വേണമെങ്കില്‍ പറയാം.സാമൂഹ്യസേവനമാണോ, അതുമല്ല. എന്നാലോ ഇവിടെ എന്തുണ്ടെങ്കിലും ഞങ്ങളുണ്ട്‌. ചോറൂണാവാം, അറുപതാം പിറന്നാളാവാം,വിള‍മ്പാന്‍ ഞങ്ങളുണ്ട്‌(വേണ്ടി വന്നാല്‍ പാചകത്തിനും ഒരു കൈ നോക്കാം), അമ്പലത്തിലെ ഉത്സവമാവാം,അതോടൊന്നിച്ചുള്ള അന്നദാനമാവാം, വിളക്കു കൊളുത്താനോ, മറ്റെന്തിനും ഞങ്ങളുണ്ട്‌. ഇവിടത്തെ അമ്പല കമ്മിറ്റിക്കാര്‍ ഞങ്ങളെപറ്റി പറഞ്ഞതെന്താന്നറിയ്വോ? ഞങ്ങളുടെ കൂട്ടായ്മ ഒരു വരദാനമാണെന്നു്, അവരുടെ പ്രവര്‍ത്തനങ്ങളില്‍.

പുരുഷന്മാരുടെ കയ്യില്‍നിന്നു്‍ സ്ത്രീകള്‍ക്ക് അങ്ങനെയൊരു കോമ്പ്ലിമെന്റ് കിട്ടുന്നതു് not so easy .അല്ലേ? (എന്റെ ബ്ലോഗ് സഹോദരന്മാര്‍ ക്ഷമിക്കണേ എന്നോട്‌).

ഞാന്‍ പറയാന്‍ പോകുന്നതു് അതൊന്നുമല്ല, നമുക്കു കാര്യത്തിലേക്കു കടക്കാം...

രണ്ടു ദിവസം മുമ്പ്‌
--------------
എന്താ ഞാന്‍ ഇങ്ങിനെയായതു്. എനിക്കവളോട്, ലക്ഷ്മിയോട്‌, വല്ലാതെ ചൂടായി സംസാരിക്കേണ്ടിവന്നു. രണ്ടു പേരുംകൂടി ചെയ്യാം എന്നു് ഏറ്റിരുന്ന ഒരു കാര്യം, അവള്‍ ഒന്നും ചെയ്യാതിരുന്നപ്പോള്‍, എല്ലാം ഞാന്‍ ഒറ്റക്കു ചെയ്യേണ്ടി വന്നപ്പോള്‍,ഞാന്‍ അറിയാതെ ചൂടായി, എന്തൊക്കെയോപറഞ്ഞുപോയി. ഞാന്‍ ഒന്നും പറയാതിരിക്കു‍കയായിരുന്നു. പക്ഷേ പറയാന്‍ ഞാന്‍ നിര്‍ബന്ധിതയായി എന്നു വേണം പറയാന്‍. ഞങ്ങള്‍ എല്ലാവരും ഉണ്ടായിരുന്നു. എല്ലാവരും സമ്മതിച്ചു, ഞാന്‍ പറഞ്ഞ കാര്യങ്ങള്‍ ശരിയാണെന്നു്. അവള്‍ക്കും താന്‍ ചെയ്തതു് തെറ്റാണെന്നു മനസ്സിലാവായ്കയല്ല, പക്ഷേ സമ്മതിക്കാനൊരു പ്രയാസം. അവളും പറഞ്ഞു എന്തൊക്കെയോ.

അവള്‍ക്കു അവളുടേതായ ന്യായങ്ങളുണ്ടായിരുന്നു. ‘പറഞ്ഞിരുന്നൂന്നുള്ളതു് ശരിയാണ്. എന്നാലും ഒരു വാക്ക്‌ എന്നെ ഒന്നു ഓര്‍മ്മിപ്പിക്കാമായിരുന്നില്ലേ?‘ എന്ന അവളുടെ ചോദ്യത്തിലും ന്യായമില്ലാതില്ല. പക്ഷേ അപ്പോഴത്തെ മാനസികാവസ്ഥയില്‍ അതൊന്നും എന്റെ തലയില്‍ കേറിയില്ലെന്നു് പറഞ്ഞാല്‍ മതിയല്ലോ!

അതു കഴിഞ്ഞു മറ്റെല്ലാവരും കൂടി ഞങ്ങളെ സമാധാനിപ്പിച്ചു. ഞങ്ങള്‍ പരസ്പരം തെറ്റ് പറഞ്ഞു. അതില്‍ ഒരാള്‍ പറഞ്ഞ കമന്റ് ആണ് എനിക്കിഷ്ടപ്പെട്ടതു്. “നമ്മുടെ ചങ്ങാതിക്കൂട്ടം കുട്ടികള്‍ പരസ്പരം തല്ലുകൂടുന്നില്ലേ, എന്നിട്ടു സ്നേഹമാവുന്നില്ലേ. നമ്മളും കുട്ടികളാണെന്നു വിചാരിച്ചാല്‍ മതി” എന്നു്. അന്നു് അങ്ങിനെ പിരിഞ്ഞു.


വീട്ടില്‍ വന്നിട്ടും ഞാന്‍ ഭയങ്കര അസ്വസ്ഥയായിരുന്നു. തെറ്റേതാ, ശരിയേതാ എന്നതല്ല. ഞാന്‍ എന്തിനിത്ര ദേഷ്യപ്പെട്ടു. സമാധാനപരമായിട്ടു പറയാമായിരുന്നില്ലേ കാര്യങ്ങള്‍! എങ്ങിനെയോ എന്റെ നിയന്ത്രണം വിട്ടുപോയി.സംഭവിച്ചുപോയി. എന്നിട്ടിപ്പോള്‍ മനസ്സു് വെറുതെ വേവലാതിപ്പെടുന്നു. ഇത്രയധികം കുറ്റബോധം തോന്നിയ സന്ദര്‍ഭം, ഈ അടുത്ത കാലത്തൊന്നും എനിക്കുണ്ടായിട്ടില്ല. അതു വേണ്ടായിരുന്നു എന്ന തോന്നലും. എന്തിനുവേണ്ടി ആയിരുന്നെങ്കില്‍‍ കൂടി, ഞാന്‍ ചെയ്തതു്/പറഞ്ഞതു് മറ്റൊരാളെ വിഷമിപ്പിച്ചല്ലോ എന്ന തോന്നലും, എല്ലാം കൂടി എനിക്കെന്തോ സഹിക്കാനാവുന്നില്ല.ആ ചിന്ത മനസ്സില്‍ നിന്നു പോവുന്നുമില്ല. എത്രയോ ശ്രമിച്ചിട്ടും മനസ്സു് അവിടെ നിന്നു് മാറാന്‍ കൂട്ടാക്കുന്നില്ല. അറിയാതെ ഒരു നിമിഷം എന്റെ നിയന്ത്രണം വിട്ടുപോയി.ഞാന്‍ ശപിക്കുന്നു ആ നിമിഷത്തെ! ശരിക്കുറങ്ങാന്‍ പോലും പറ്റിയില്ല എന്നു പറഞ്ഞാല്‍ അതു നുണയല്ല.


ഇന്നു്:
-----
ഇന്നു ഞങ്ങള്‍ വിണ്ടും കണ്ടൂ, സംസാരിച്ചു. എന്റെ മനസ്സിലുണ്ടായിരുന്നതു മുഴുവന്‍ ഞാന്‍ പറഞ്ഞു അവളോട്‌. മനസ്സില്‍ ഉണ്ടായിരുന്നപോ‍ലെ പറഞ്ഞ് ഫലിപ്പിക്കാന്‍ പറ്റി എന്നു തോന്നുന്നില്ല. എന്നാലും ഞാന്‍ മറ്റുള്ളവരുടെ മുന്‍പില്‍ വച്ചു അങ്ങനെയൊന്നും പറയേണ്ടായിരുന്നു, മനസ്സില്‍ ഭയങ്കര കുറ്റബോധം, വിഷമം, ഞാന്‍ മറ്റൊരാളെ വേദനിപ്പിച്ചൂല്ലോ എന്ന തോന്നല്‍, എനിക്കെന്താ അതിനവകാശം? എന്റെ മനസ്സിലെ വികാരങ്ങള്‍ എനിക്കു പറ്റാവുന്ന തരത്തില്‍ ഞാന്‍ അവളോടു പറഞ്ഞു. അവളും പറഞ്ഞു, ഞാനും രണ്ടുദിവസമായിട്ടു പുറത്തിറങ്ങിയിട്ടുപോലുമില്ല.വീട്ടില്‍ മറ്റുള്ളവരോട് പോലും സംസാരിക്കാന്‍ കഴിയുന്നില്ല. നീ അതൊക്കെ പറഞ്ഞപ്പോള്‍ എനിക്കു മിണ്ടാതിരുന്നാല്‍ മതിയായിരുന്നു. നമ്മുടെ മറ്റു കൂട്ടുകാരെ കാണാതിരിക്കാന്‍ ശ്രമിക്കുകയാണു് ഞാന്‍. അവരൊക്കെ എന്നെ ഒരു തെറ്റുകാരിയേപ്പോലെ നോക്കുന്നതായി എനിക്കു തോന്നുന്നു. നമ്മള്‍ ഒരു കുടുംബം പോലെ കഴിഞ്ഞിരുന്നവരല്ലേ. എന്നിട്ടെന്താ നമുക്കു പറ്റിയതു്? രണ്ടുപേരുടേയും കണ്ണു നിറഞ്ഞു. ഞാന്‍ ശരിക്കും കരഞ്ഞുപോയി. എനിക്കു പാവം തോന്നി, അവളോട്‌.

എന്തിനു പറയുന്നു രണ്ടുപേരും വല്ലാത്ത ഒരു അവസ്ഥയിലായിരുന്നു. എന്തായാലും ഇന്നു സംസാരിച്ചതിനു ശേഷം, വല്ലാത്ത ഒരു സമാധാനം തോന്നുന്നു. എന്നാലും അന്നു് എനിക്കു എന്തു പറ്റി, അതു വേണ്ടായിരുന്നു എന്ന തോന്നല്‍ ബാക്കി.

സത്യം പറഞ്ഞാല്‍ എന്റെയീ മുഖം എനിക്കുതന്നെ പുതിയതായിരുന്നു, ഇങ്ങനെയൊരു മുഖം എന്റെ ഉള്ളിലുണ്ടായിരുന്നു എന്നു് പോലും വിശ്വസിക്കാന്‍ കഴിയുന്നില്ല.ആരെയും വാക്കുകള്‍ കൊണ്ട്‌ പോലും വിഷമിപ്പിക്കാന്‍ എനിക്കാവില്ല എന്നു മനസ്സിലായി.ഞാന്‍ ഭയങ്കര strong ആണെന്നൊക്കെയാ കരുതിയിരുന്നെ. ബാക്കിയുള്ളവരുടെ വിചാരവും അങ്ങിനെ തന്നെ. ഞാന്‍ ഈ രണ്ടു ദിവസംകൊണ്ട്‌ അനുഭവിച്ച പ്രയാസം അവരാരും അറിഞ്ഞിട്ടില്ലല്ലോ. ഇപ്പോഴുമാ ചമ്മല്‍ എന്നെ വിട്ടുമാറിയിട്ടില്ല. ഞാന്‍ ശപിക്കുന്നു ആ നിമിഷത്തെ!

എഴുത്തുകാരി.